Του Μάριου Μώρου,
Η εξέλιξη πολυαγαπημένων και νέων τηλεοπτικών προγραμμάτων είναι πλέον στο χέρι μας.
Προσφάτως, μέσω έμπιστης, ανώνυμης πηγής του Bloomberg, ανακοινώθηκε η νέα δράση του Netflix, βαδίζοντας στο μονοπάτι της «διαδραστικής τηλεόρασης». Η εν λόγω διαδικτυακή υπηρεσία streaming, ιδρυόμενη το 1997, σχεδιάζει να κυκλοφορήσει μία σειρά προγραμμάτων “choose-your-own-adventure” (όπως χαρακτηρίστηκαν), ξεκινώντας το Δεκέμβριο του 2018. Στον περιορισμένο, ενδεχομένως, κατάλογο των προγραμμάτων αυτών, οι θεατές θα αποφασίζουν άλλοτε για το τέλος του έργου και άλλοτε για την εξέλιξη της πλοκής στη διάρκεια των επομένων επεισοδίων κάποιας σειράς.
Γενικότερα,το Netflix φημίζεται για τις παραγωγές του με φουτουριστική θεματογραφία και περιεχόμενο επιστημονικής φαντασίας (Stranger Things, Maniac, Annihilation κ.ά). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η επιλογή του προγράμματος με το οποίο θα εισαχθεί η παραπάνω καινοτομία του Netflix, που δεν είναι άλλο από το Black Mirror. Η ανθολογική αυτή σειρά πραγματεύεται σε κάθε επεισόδιο διαφορετικές επιπτώσεις της τεχνολογίας «του αύριο», αγγίζοντας θέματα της ψυχολογίας του σύγχρονου ανθρώπου και του ίδιου του πολιτισμού σε συνάρτηση με νέα μέσα και gadgets.
Βλέπουμε, ελαφρώς παραδοξικά, την αυτοαναφορική εξέλιξη ενός ψηφιακού streaming-service μέσα από ένα έργο που πραγματεύεται ακριβώς αυτό: την εξέλιξη διαφόρων (ψηφιακών) τεχνολογιών που αλληλεπιδρούν άμεσα με τους ανθρώπους. Θυμίζοντας τη διαδραστικότητα των βιντεοπαιχνιδιών, ειδικά σε θέματα πλοκής, η επικείμενη λειτουργία του Netflix αποτελεί άλλη μία προσπάθεια για να «σπάσει» τον κώδικα και να πάρει την πρωτοκαθεδρία σε τηλεθέαση και παγκόσμια αναγνώριση από τα πιο παραδοσιακά μέσα.
Φέτος, για πρώτη φορά, οι παραγωγές του Netflix κέρδισαν τον ίδιο αριθμό βραβείων Emmys με αυτές της HBO, ένα σύμπλεγμα καναλιών με μερικές από τις πιο βραβευμένες και με τις καλύτερες κριτικές σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης.
Αντίστοιχες δράσεις έχουν ήδη δοκιμαστεί ποικιλοτρόπως στα μέσα αυτά, χωρίς αξιέπαινη εμπορική επιτυχία. Παράλληλα, το 2017, κυκλοφόρησαν διαδραστικά παιδικά έργα στο Netflix Kids, σε πιο περιορισμένο, όμως, βαθμό. Αποτελεί πράγματι, λοιπόν, μία καλή ευκαιρία για το Netflix να εφαρμόσει τη φόρμουλα της διαδραστικότητας σε ένα ευρύτερο κοινό και κυρίως σε μερικές από τις μεγαλύτερες παραγωγές του, θέτοντας την ίδια την υπηρεσία πιο ψηλά σε επίπεδο χρηστών από ότι ήδη είναι.
Θα καταφέρει, με το ρίσκο αυτό, το Netflix να ηγηθεί ολοκληρωτικά του κλάδου του ή θα περιοριστεί στη στασιμότητα που διακατέχει την κατεύθυνση των τελευταίων ετών λειτουργίας του;
Η γενικότερη αυτή κατεύθυνση έχει ήδη προοιωνιστεί και συζητηθεί ακροθιγώς από την πλευρά της μοντέρνας φιλοσοφίας, κάνοντας λόγο περί «πολλαπλής επιλογής» στα μέσα. Αυτή πρωτοεμφανίστηκε στα παραδοσιακά μέσα με τα πολυάριθμα reality shows και δημοσκοπήσεις που συμμετείχαν (εν μέρει) οι τηλεθεατές και τώρα αναπτύσσεται στα εδάφη των ψηφιακών μέσων, προσφέροντας την ψευδαίσθηση της ενεργητικής παρακολούθησης έργων σε παθητικοποιημένους θεατές. «Σημασία δεν έχει τι επιλέγει κανείς, αλλά το γεγονός ότι επιλέγει» (Norbert Bolz).
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Σχολής Μωραΐτη και σπουδάζει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Δραστηριοποιείται εθελοντικά σε πολιτιστικά και μη δρώμενα. Όντας στη σφαίρα αυτή, αρθρογραφεί για τα πολιτισμικά και έχει διατελέσει αρχισυντάκτης στο τμήμα του Ελεύθερου για το OffLine Post.
