Του Πάνου Ιορδανίδη και της Αγγελικής Βορροπούλου, Ημέρα 4η, Γενική Συζήτησή 73ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ,
Με μεγάλο ενδιαφέρον παρατηρήσαμε τις τοποθετήσεις των δυνάμεων του «ανατολικού συνασπισμού», οι οποίοι επέλεξαν να μην εκπροσωπηθούν από τους αρχηγούς κρατών τους. Έτσι λοιπόν, ο Σεργκέι Λαβρόφ, ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ξεκίνησε την ομιλία του κάνοντας έναν διαχωρισμό ανάμεσα στις πολιτικές των κρατών που έχουν επιδιώξεις στη διεθνή σκακιέρα. Από τη μία, ανέδειξε τις χώρες που προσπαθούν να επιτύχουν την πολιτική τους σεβόμενες τις πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες κάθε χώρας. Από την άλλη, άσκησε αρνητική κριτική στις χώρες που προσπαθούν να θέσουν εαυτό ως παγκόσμιοι ηγέτες, και προς τέρψη αυτής της θεώρησης, δεν υπολογίζουν κάποιες σημαντικές παραμέτρους που υποδαυλίζουν την σταθερότητα του διεθνούς συστήματος. Όσον αφορά το συριακό μέτωπο, ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών εκθείασε της προσπάθειες του Άσαντ για να ανακτήσει τον έλεγχο «από τους εξτρεμιστές» και τόνισε της προσπάθειες για την επίλυση της συριακής κρίσης, μέσω των ειρηνευτικών διαδικασιών που έχουν ξεκινήσει. Όσον αφορά το ουκρανικό μέτωπο, κατηγόρησε την ουκρανική πλευρά για την άνοδο του νεοφασισμού στους κόλπους της, επανεπιβεβαιώνοντας τις δεσμεύσεις των συμβαλλομένων μερών στη διαδικασία του Μινσκ, δεσμεύσεις τις οποίες η ρωσική πλευρά δεν έδειξε προθυμία να στηρίξει. 
Λίγο νωρίτερα, ο Υπουργός Εξωτερικών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, Γουάνγκ Γι, είχε δηλώσει ότι ο κόσμος διέρχεται από καταλυτικές αλλαγές. Ως απάντηση στην αποσταθεροποίηση, η Κίνα -παραδόξως- πρόταξε τον πολυμερισμό και τους διεθνείς κανόνες. Όμως, αυτή η στάση μπορεί να δικαιολογηθεί, από τη στιγμή που οι διατάξεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου δεν είναι σεβαστές απ’ όλους. Έτσι λοιπόν, η Κίνα, είναι λογικό να εμφανίζεται θιασώτης αυτής της πρακτικής, για έναν οργανισμό που εισήλθε στην αυγή του 21ου αιώνα. Υπό αυτό το πρίσμα, ανέδειξε την προσφορά της κινεζικής οικονομίας στην παγκόσμια ανάπτυξη. Επιπρόσθετα, αναφέρθηκε σε επιμέρους ζητήματα όπως στην προσπάθεια αποπυρηνικοποίησης της Κορεατικής Χερσονήσου, στην αραβοισραηλινή διένεξη, στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και στην προσφυγική κρίση των Ροχίνγκια, τονίζοντας ότι η διπλωματία και η ειρηνική επίλυση των διαφορών είναι ο μόνος δρόμος για την διεθνή κοινότητα, κάνοντας ωστόσο αναφορά στην τρομοκρατία και στους κινδύνους του κυβερνοχώρου.
Πάνω στην αξία του πολυμερισμού, σχολίασε και ο Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Χάικο Μαας, ο οποίος απέδωσε την επιτυχία της μεταπολεμικής Γερμανίας στην ευρωπαϊκή συνεργασία και την αμερικανική συμβολή. Παράλληλα, επικαλέστηκε τη σημασία των ιδανικών που πρεσβεύει ο ΟΗΕ, ως επιτακτική προς προστασία στις διεθνείς μεταβολές που βιώνει ο κόσμος. Εν συνεχεία, αναφερόμενος στο συριακό, υπογράμμισε τη σημασία κατασκευής αποστρατικοποιημένης ζώνης στο Ιντλίμπ από τις ρωσο-τουρκικές προσπάθειες, ενώ έθεσε ως κόκκινη γραμμή τις ελεύθερες και δίκαιες εκλογές, καθώς ο Άσαντ έχει απονομιμοποιηθεί. Ορμώμενος από τις παραπάνω θέσεις, ανέδειξε τη σημασία των μηχανισμών ειρήνευσης, θέτοντας ως παράδειγμα τις προσπάθειες επίλυσης της ουκρανική κρίσης, αλλά και την ανάγκη τήρησης των συμφωνηθέντων από βορειοκορεατικής πλευράς. Ηχηρή αιχμή επίσης άφησε για τις εθνικιστικές πολιτικές των ΗΠΑ, υπερτονίζοντας της αξία της Συμφωνίας του Παρισίου.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, υπενθύμισε πως η χώρα μας έχει πληγεί από πολλαπλές διεθνείς κρίσεις τα τελευταία χρόνια. Υπογράμμισε πως η Ελλάδα αποτελεί από τους βασικές ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες δέχονται πρόσφυγες και πως οι εθνικιστικές ομάδες έχουν βρει πρόσφορο έδαφος για αναίσχυντες πρακτικές. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα προβλήματα και να αποτελέσει μέρος της λύσης του προβλήματος. Στον οικονομικό τομέα, ανέφερε πως η χώρα έχει έρθει αντιμέτωπη με πολύ σκληρές διαπραγματεύσεις οι οποίες είχαν σαν επίκεντρο διαρθρωτικές αλλαγές, αποφεύγοντας, κατά την δική του γνώμη, την εξαντλητική λιτότητα. Όσον αφορά την προσφυγική κρίση, παρά τις εθνικιστικές και ξενοφοβικές πρακτικές, σε γενικές γραμμές ο ελληνικός λαός υποδέχθηκε τους πρόσφυγες. Τόνισε την επιτυχημένη (;) πολιτική ασύλου η οποία δημιουργήθηκε την τελευταία πενταετία και πως οι θάνατοι στο Αιγαίο έχουν σχεδόν εξαλειφθεί. Όσον αφορά την κρίση στην Μεσόγειο, επισήμανε τα τριμερή σχέδια συνεργασίας που δημιούργησε η Ελλάδα με την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Ιορδανία, τον Λίβανο και την Παλαιστίνη, αλλά και υπογράμμισε την σταθερή πολιτική της χώρας όσον αφορά στα ζητήματα με την Τουρκία, η οποία στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο αλλά και στις αποφάσεις των ΗΕ, ειδικά όσον αφορά τα προβλήματα στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο αλλά και το Κυπριακό. Κλείνοντας, ανέφερε πως «Το δίλημμα δεν είναι πατριωτισμός ή παγκοσμιοποίηση» αλλά το πώς η διεθνής κοινότητα αφήνει τους λαούς σε ένα φαύλο κύκλο εθνικών αντιδράσεων, οι οποίες είτε τείνουν σε μορφές λαϊκισμού είτε σε προοδευτικές λύσεις, οι οποίες σέβονται την εθνική κυριαρχία τις εκάστοτε χώρας. Τέλος, τόνισε την ανάγκη για υποστήριξη στην Ατζέντα 2030, στα σύμφωνα που αφορούν την μετανάστευση, την συμφωνία των Παρισίων, και το κοινό συνολικό σχέδιο δράσης, τονίζοντας την ανάγκη για προώθηση της ατζέντας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και υπογράμμισε θέματα τα οποία έχει καθιερώσει.
Απόφοιτος του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Είναι λάτρης της διεθνούς πολιτικής τόσο σαν ακαδημαϊκό, όσο και σαν δημοσιογραφικό αντικείμενο. Έχει ασκηθεί σε πολιτικές διευθύνσεις του ΥΠΕΞ και δραστηριοποιείται ενεργά στον χώρο του εθελοντισμού σε ΜΚΟ, ακαδημαϊκά συνέδρια και εκπαιδευτικές προσομοιώσεις.
