Του Γιώργου Κωστόπουλου,
Οι υπαίτιοι για τη σημερινή κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα έχουν όνομα και επίθετο. Είναι συγκεκριμένα άτομα που είχαν τη δυνατότητα να διαχειριστούν τις τύχες του τόπου και δυστυχώς για εμάς απέτυχαν παταγωδώς. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με την περίπτωση του Κώστα Καραμανλή, πρωθυπουργού της Ελλάδας την περίοδο 2004-2009,αναγνωρισμένος ως ένας από τους πιο πολυσυζητημένους πολιτικούς της νεώτερης ελληνικής πολιτικής Ιστορίας.
Ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβε την προεδρία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας το 1997, διαδεχόμενος τον Μιλτιάδη Έβερτ, ύστερα από την εκλογική ήττα του 1996. Επτά χρόνια μετά, καταφέρνει να εκλεγεί στο πρωθυπουργικό αξίωμα και να σχηματίσει την πρώτη δεξιά κυβέρνηση μετά το μακρινό 1990.
Ως πρωθυπουργός, όφειλε να ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει. Το κλίμα για την Ελλάδα φαινόταν ότι άλλαζε δραματικά προς το κακό και αυτό τού το τόνιζαν μάλιστα και οι ίδιοι οι σύμβουλοί του. Όμως, μέσα στο γενικότερο πλαίσιο ευφορίας (Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου), δεν ίδρωνε το αυτί κανενός, ειδικά από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός γινόταν δέκτης άρτων και θεαμάτων.
Ο Καραμανλής δεν έπαιρνε τα απαραίτητα δημοσιονομικά μέτρα για να προλάβει το κακό, με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στα βράχια. Μέχρι και το 2007, η πολιτική που ακολουθούσε παρέμενε απαθής στα γεγονότα, με την ανεργία να καλπάζει, τις επενδύσεις να μειώνονται και το δημοσιονομικό έλλειμμα να μεγαλώνει. Όλα τα παραπάνω αποτελούσαν τους προάγγελους της επερχόμενης οικονομικής κρίσης, που χτύπησε κυρίως την ευρωπαϊκή ήπειρο τα επόμενα έτη.
Εν μέσω αυτής της κατάστασης, λοιπόν, προέκυψαν και οι καταστροφικές πυρκαγιές το καλοκαίρι του 2007, οι οποίες ανέδειξαν σε όλο τους το μεγαλείο την ανεπάρκεια του μηχανισμού διαχείρισης εκτάκτων καταστάσεων, εκθέτοντας την τότε πολιτική ηγεσία. Πλάθοντας θεωρίες συνομωσίας περί ‘’ασύμμετρων απειλών’’ και δημιουργώντας την αίσθηση ότι ‘’σκοτεινά κέντρα εξουσίας’’ ήθελαν την πτώση της κυβέρνησης, η πρώτη θητεία του Καραμανλή έμεινε στην συνείδηση όλων ως μια ανολοκλήρωτη διακυβέρνηση που δεν πρόλαβε να προσφέρει όσα μπορούσε, καθώς την πρόλαβαν οι εξελίξεις. Έτσι, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε νέες κάλπες, μόλις δύο χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές του 2007.
Η προεκλογική περίοδος μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007 ήταν από τις πιο σύντομες, με τον Καραμανλή και τη παράταξή του να κατεβαίνουν υποψήφιοι χωρίς ατζέντα και ουσιαστικό πολιτικό πρόγραμμα. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν θετικό για τον ίδιο, καθώς κατάφερε με σχετική άνεση να επανεκλεγεί. Η νίκη αυτή πρέπει να πιστωθεί περισσότερο στην έλλειψη ανταγωνισμού από πλευράς ΠΑ.ΣΟ.Κ. το οποίο δεν ήταν έτοιμο να αναλάβει την διακυβέρνηση, αλλά και λόγω της επιτυχημένης προπαγάνδας της απερχόμενης κυβέρνησης για σχέδιο αποσταθεροποίησης της πρώτης της κυβέρνησης.
Μέσα σε όλα αυτά και ενώ η διαχείριση της κατάστασης συνέχιζε να είναι σε μεγάλο βαθμό παθητική, ακολούθησαν τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008. Η δολοφονία ενός αθώου παιδιού από αστυνομικό, η παρατεταμένη αστυνομική βία, καθώς και εισηγήσεις κυβερνητικών στελεχών για παρέμβαση του Στρατού, οδήγησαν σε ένα απέραντο χάος που εξέθεσε την Ελλάδα παγκοσμίως.
Η περίοδος 2004-2009 ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί σουρεαλιστική, καθώς δεν έγινε τίποτα ουσιαστικό, αλλά η κυβέρνηση κατάφερνε πάντα να ξεγλιστράει. Τα θετικά της διακυβέρνησης Καραμανλή μπορούν να αναζητηθούν στο διπλωματικό κυρίως επίπεδο, καθώς ένα μεγάλο ατού του ήταν οι καλές σχέσεις που διατηρούσε ο ίδιος με αρκετούς πολιτικούς ηγέτες εκείνης της περιόδου όπως ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί και η γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.
Συμπερασματικά, ο Κώστας Καραμανλής είναι από τους ηγέτες που έμεινε στην Ιστορία για αυτά που, όπως τονίζουν οι υποστηρικτές του, δεν πρόλαβε να κάνει. Η συμβολή του στα πολιτικά πεπραγμένα και η κληρονομιά που κουβάλησε, όντας ανιψιός του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήταν αρκετά μεγάλη για να είναι εύκολα διαχειρίσιμη. Ο Κώστας Καραμανλής πριν τις εκλογές του 2009 είχε τονίσει ότι θα παραμείνει στα πολιτικά πράγματα και έδωσε το έναυσμα στους υποστηρικτές του να παραμείνουν πιστοί στο όραμα του, ‘’προσωπικά, σας βεβαιώ ότι θα κάνω ό,τι έκανα πάντα: Θα επιμείνω στο δρόμο της ευθύνης. Αυτό είναι το χρέος μου’’, όπως ανέφερε και ο ίδιος στον καταληκτικό του λόγο στη ΔΕΘ του 2009. Από τότε, ωστόσο, η φωνή του ακούστηκε μονάχα 3 φορές, με χλιαρές δηλώσεις υπέρ του κόμματος που προέδρευσε και δίχως να μιλάει για τις ευθύνες της διακυβέρνησής του. Ενώ επίσης, δεν έδωσε καμία ομιλία από την Βουλή, ευρισκόμενος συνεχώς στα πίσω έδρανα της αιθούσης…
Απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Το διάστημα αυτό σπουδάζει Δημοσιογραφία και ΜΜΕ σε ιδιωτικό Ινστιτούτο εκπαίδευσης. Έχει προηγούμενη εμπειρία στην αρθρογραφία καθώς την περίοδο 2016-2017 υπήρξε αρθρογράφος για διάφορα site ποικίλης ύλης, ενώ από τις αρχές του 2018 είναι ιδρυτής και διαχειριστής ενημερωτικού group αθλητικού περιεχομένου στα social media. Από ξένες γλώσσες γνωρίζει αγγλικά.
