Της Μαίρης Ουρουμίδου,
Συντάραξαν την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο τα αποτελέσματα των εκλογών που πραγματοποιήθηκαν στις 9 Σεπτεμβρίου 2018 στη Σουηδία. Ήταν όμως πράγματι τόσο απρόσμενη η άνοδος των δεξιών και ακροδεξιών κομμάτων όπως οι «Σουηδοί Δημοκράτες» και η είσοδος τους στο σουηδικό κοινοβούλιο; Ή μήπως μιλάμε για μια επιδημία που βρίσκει τους υποστηρικτές της στον φοβισμένο από τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές ευρωπαϊκό λαό; Η αντίδραση της Σουηδίας φυσικά, δεν αποτελεί την εξαίρεση στην σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, αλλά μάλλον τον κανόνα. Στις γερμανικές εκλογές του 2017 για παράδειγμα, στο γερμανικό κοινοβούλιο εισήλθε για πρώτη φορά το ακροδεξιό AfD (Alternative für Deutschland). Και ας μην ξεχνάμε την τρομερή υποστήριξη που δέχτηκε το κόμμα της Μαρίν Λε Πεν, η οποία επίσης προώθησε αντιμεταναστευτική πολιτική στην καμπάνια της. Και αυτά είναι ελάχιστα από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν το νέο πολιτικό ρεύμα που έχει αναδυθεί στην Δύση.
Όποιος ενδιαφέρεται ή συμμετέχει έστω και ελάχιστα στο χώρο της ευρωπαϊκής πολιτικής, δε δυσκολεύεται να απαντήσει σε ερωτήματα όπως τα παραπάνω, σε οποιαδήποτε πλευρά της πολιτικής πυξίδας και αν ανήκει. Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός πώς η Ευρώπη βρέθηκε μπροστά σε τεράστιες πληθυσμιακές και δημογραφικές αλλαγές την τελευταία πενταετία, με απόγειο τα έτη 2015, 2016 και 2017. Για να γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι, σύμφωνα με τα στατιστικά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δυο εκατομμύρια πολίτες ανατολικών και αφρικανικών χωρών εισήλθαν στην Ευρώπη, μόλις το 2016 . Σε αυτό το σημείο θα ήταν σημαντικό να ξεκαθαριστεί πως η συντριπτική πλειοψηφία των νεοφερμένων, δεν ανήκει στην κατηγορία των θυμάτων πολέμου, γεγονός που θα τους καθιστούσε πρόσφυγες. Σύμφωνα με το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, μόλις το 32,4% του συνολικού ποσοστού προσφύγων και μεταναστών που μπήκαν στην Ελλάδα ζητώντας άσυλο, προέρχεται από τη Συρία και μάλιστα σχεδόν το 68% αποτελείται από άνδρες (ακόμα και αυτά τα στατιστικά ωστόσο έχουν δεχτεί κριτική ως αφελή ή και τροποποιημένα).
Μα γιατί, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, να έχουν οι κάτοικοι της Ευρώπης τόσο μεγάλο πρόβλημα με την εισαγωγή χιλιάδων νέων κατοίκων στις χώρες τους; Δε θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τη χρήση νέων εργατικών χεριών, να μοιραστούν και να κερδίσουν οι ίδιοι από την ανταλλαγή των ποικίλλων και χρωματιστών πολιτισμών και να ανοίξουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες, ερχόμενοι σε επαφή με ανθρώπους από τόσο διαφορετικούς και όμορφους τόπους; Θα ήταν άδικο, εάν στην αναζήτηση μας για τις απαντήσεις αυτών των σημαντικών ερωτημάτων, δεν αναφέραμε το πόσο πραγματικά ανοιχτή και δεκτική έχει υπάρξει η μοντέρνα Δύση -ειδικά σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο- για όσους μετανάστες ήταν πρόθυμοι να προσφέρουν και να κερδίσουν από τους τόπους της. Η μετανάστευση υπήρξε ανέκαθεν ένα ισχυρό στοιχείο που τη βοήθησε να διαμορφωθεί ως ο μοναδικός τόπος που είναι σήμερα. Παρόλα αυτά η συμπεριφορά των Ευρωπαίων σήμερα φαίνεται να ακολουθεί εντελώς διαφορετική πορεία. Η Σουηδία για παράδειγμα δε ζητούσε τη βοήθεια αντιμεταναστευτικών κομμάτων τη δεκαετία του ‘70, κατά την οποία δέχτηκε επίσης ρεύματα μεταναστών. Ούτε και η Γερμανία φαίνεται να αντιδρούσε στα χιλιάδες εργατικά χέρια που είχε εισάγει κατά την εποχή της οικονομικής της ακμής. Τι ήταν επομένως αυτό που προκάλεσε τον τυφώνα αντιδράσεων που παρατηρείται τη σήμερον ημέρα;
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα και είναι και δεν είναι απλές. Στη διαδικασία εξήγησης αυτού του φαινομένου πρώτος λόγος παρουσιάζεται να είναι η διαφορά στην κουλτούρα. Μόνο κάποιος ουτοπιστής θα μπορούσε να πιστέψει πως μια κουλτούρα σαν αυτήν που έχει χτίσει με τα χρόνια η Δύση, θα μπορούσε να συνυπάρξει με τον πολιτισμό που επιβάλλουν οι ακραίες θρησκευτικές πεποιθήσεις συγκεκριμένων λαών. Τα στατιστικά βιασμών και δολοφονιών που έχουν ανέβει στα ύψη τα τελευταία χρόνια αποτελούν σπαραχτικές αποδείξεις αυτής της κατάστασης. Σύμφωνα με τα στοιχεία που χρησιμοποιεί η εθνική σουηδική τηλεόραση, το 58% των αναφορών για βιασμό ή απόπειρα βιασμού γίνονται εναντίον κατοίκων γεννημένων εκτός Ευρώπης. Αποτελεί αναμφίβολο γεγονός -και όποιος προσπαθεί να το αρνηθεί, μάλλον εθελοτυφλεί- πως μια ματιά στις ειδήσεις αρκεί για να βομβαρδιστεί κάποιος με τρομακτικές υποθέσεις ατομικών ή ομαδικών βιασμών, σεξουαλικής παρενόχλησης, μαχαιρωμάτων και φυσικά τρομοκρατικών επιθέσεων.
Δεύτερος και σημαντικότατος λόγος είναι το μέγεθος του μεταναστευτικού ρεύματος. Η μετακίνηση ανθρώπων με σκοπό την αναζήτηση νέων ευκαιριών και καλύτερων συνθηκών ζωής και εργασίας αποτελούσε ανέκαθεν μια ανθρώπινη πραγματικότητα. Ωστόσο αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα, δύσκολα θα λέγαμε πως ανήκει στην ίδια κατηγορία. Η μαζική, λαθραία μετανάστευση ανθρώπων από μισαλλόδοξους πολλές φορές τόπους και ξένη κουλτούρα, αποτυγχάνει συχνά. Απλές έρευνες της ICM είναι ικανές να αποδείξουν αυτή τη θέση. Σύμφωνα με την έρευνα τους σχετικά με τους μουσουλμάνους της Μεγάλης Βρετανίας, περισσότεροι από τους μισούς υποστήριξαν πως η ομοφυλοφιλία θα πρέπει να θεωρείται παράνομη . Στην ίδια έρευνα σχεδόν το 40% υποστήριξε τη φράση «οι γυναίκες πρέπει να υπακούνε τους άνδρες τους». Είναι στη φύση του ανθρώπου να αναζητά τους όμοιούς του και να μπαίνει στην ομάδα τους. Η διαδικασία ενσωμάτωσης του ατόμου σε μια ξένη κουλτούρα είναι μια αρκετά δύσκολη διαδικασία από μόνη της, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την ενσωμάτωση ολόκληρων ομάδων.
Δεν αποτελεί επομένως αφύσικο ή περίεργο το γεγονός πως τόσοι πολίτες (ειδικά νέοι και νέες) θέλουν να αντισταθούν σε αυτήν την εντελώς αντι-δημοκρατική διαδικασία εισαγωγής εκατομμυρίων νέων ανθρώπων στα εδάφη τους. Συγκεκριμένο ποσοστό αυτών των ανθρώπων δε μπορεί ή δε θέλει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις επάνδρωσής τους ως εργατικό δυναμικό, αλλά επιλέγουν να ζουν υπό κρατικές μέριμνες. Δεν ενσωματώνονται στη νέα τους πατρίδα, αλλά τη θεωρούν έναν ξένο τόπο, έναν τόπο υπερβολικά «προκλητικό» που πρέπει να ανταποκριθεί στη δική τους ιδεολογία. Δε θαυμάζουν, ούτε σέβονται την ιστορία και την παράδοση των ποικίλλων σε ομορφιά και μοναδικότητα ευρωπαϊκών χωρών, αντιθέτως αποτελούν πηγές εκμετάλλευσης για όσους θέλουν να διαλύσουν τις δυτικές αξίες ή για όσους θέλουν να επωφεληθούν από την ψήφο τους σε μελλοντικές εκλογές.
Θα ήταν απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε κλείνοντας, πως η παραπάνω κατάσταση δεν είναι αντιπροσωπευτική του συνόλου. Ο πόλεμος και οι συγκρούσεις αποτελούν ακόμα μια σκληρή και δυσάρεστη πραγματικότητα για χιλιάδες ανθρώπους, στην οποία όλοι οι λαοί θα πρέπει να επέμβουν ή να βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν. Όλα αυτά όμως μπορούν να συμβούν χωρίς οι μεγάλες κυβερνήσεις αλλά και οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από κεφαλαιούχους με συγκεκριμένη ατζέντα να εκμεταλλεύονται το λαό τους στο όνομα του «αλτρουισμού». Σε αυτό το σημείο, ο στόχος μας πρέπει να είναι κοινός, η ενσωμάτωση των νεοεισαχθέντων και η δίκαιη κατανομή τους μεταξύ των χωρών.
Γεννηθείσα το 1998 στη Γεωργία, απόγονος Ποντίων προσφύγων της Σοβιετικής Ένωσης, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και σπουδάζει στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ως λάτρης της διεθνούς πολιτικής και ιστορίας, όποτε βρίσκει χρόνο από τις ακαδημαϊκές της ασχολίες, ταξιδεύει και λαμβάνει μέρος σε ευρωπαϊκά προγράμματα με σκοπό μια σφαιρική εικόνα της ανθρώπινης πραγματικότητας.
