Της Τάνιας Βράνου,
Είχες μια ακόμη δύσκολη μέρα όπως όλες σου το τελευταίο καιρό με διάφορα προβλήματα στη δουλειά, στο σπίτι, στη παρέα. Αισθάνεσαι ότι θες να καλύψεις το κενό μέσα σου και να ξεχάσεις τα προβλήματα σου και την απογοήτευση που νιώθεις. Κι έτσι θ’ αναζητήσεις κάτι που θα σε κάνει να ξεφύγεις απ’ όλα αυτά και θα σε γεμίσει ευφορία. Στην αρχή θα έχεις μια όμορφη αίσθηση και θα μπορείς να ξεφεύγεις απ’ όλα αυτά που σε πονάνε… ή καλύτερα, θα νομίζεις ότι ξεφεύγεις. Μετά θα καταρρεύσεις τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Θα σε βρούμε στο δρόμο να ζητάς χρήματα για να πάρεις τη δόση σου και μετά θα σε δούμε να χτυπάς ενδοφλέβιες και να κοιμάσαι αναίσθητος σε στενά σοκάκια, σε σκαλιά σπιτιών και σε πάρκα. Όλα αυτά τα παραπάνω προκαλεί η χρήση των ναρκωτικών που επιλέγεις να κάνεις, φίλε μου, γιατί νομίζεις πως έτσι θα αντιμετωπίσεις τη ζωή κι αντί να λες «ναι» στη ζωή λες «ναι» στη καταστροφή, παίρνεις μια δόση απ’ αυτήν χαραμίζοντας όλη την υπόλοιπη.
Κι εγώ που σε είδα να φτάνεις εκεί; Τι έκανα γι αυτό; Απλώς λυπήθηκα, κατέβασα το κεφάλι μου και σκέφτηκα πως είναι δυνατόν να χαραμίζεις τα νιάτα σου, μπορεί και να φοβήθηκα και να απομακρύνθηκα από κοντά σου, ή να σου μίλησα άσχημα και να σε έδιωξα από δίπλα μου, μπορεί πάλι να ένιωσα εκείνο το τόσο δα τσίμπημα και μια μικρή ενοχή γι’ αυτή σου τη κατάντια. Γι’ αυτή σου τη κατάντια δεν φταις μόνο εσύ. Δεν φταις μόνο εσύ που έγινες αυτοκαταστροφικός, που γεμίζεις πληγές μέρα με τη μέρα το σώμα σου κι εκείνη τη ριμάδα τη ψυχή σου που τη τρυπάς λίγο λίγο με τη σύριγγα όπως ακριβώς και το κορμί σου. Φταίω κι εγώ. Φταίμε κι εμείς. Γιατί τα λόγια μας ήταν γόνιμα αλλά οι πράξεις μας στείρες κι όπως διάβασα και κάπου «με τα ξόρκια δεν σκοτώνεις το θεριό».
Αυτή η αθεράπευτη πληγή της κοινωνίας που δεν τολμούμε να φωνάξουμε αλλά τη σιγοψιθυρίζουμε ο ένας στο αφτί του άλλου κρυφά. Άλλωστε το πρόβλημα δεν χτύπησε τη πόρτα μας, είναι έξω απ αυτήν και γι’ αυτό δεν μας νοιάζει. Αυτή η μάστιγα των ναρκωτικών –πόσο βαριά ακούγεται στα αφτιά μας η λέξη- μας αφορά λοιπόν, όλους κι όχι μερικούς. Κυρίως αφορά εσένα που είσαι νέος, μόνο που αντί να σε ρωτήσουμε, φροντίσαμε να σε καθίσουμε στο θρανίο και να σε βάλουμε ν’ ακούς το «μπλα μπλα» μας και εξιτάραμε περισσότερο τη περιέργεια σου, γιατί είσαι νέος και θες να μάθεις τη ζωή. Κι όταν η μάνα σου ήρθε στη πόρτα μας απελπισμένη απλώς τη χτυπήσαμε στο ώμο για να της δώσουμε κουράγιο κι όταν σε είδαμε ένα κουβάρι μαζεμένο απλώς σε «πετάξαμε» σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης. Kι όταν βγήκες από κει; Σε είχαμε στο περιθώριο, δεν φροντίσαμε να σε βοηθήσουμε να ενταχθείς στη κοινωνία, κι εσύ; Εσύ «ξανακύλησες» κι αυτή τη φορά το κέντρο αποτοξίνωσης δεν ήταν αρκετό. Ούτε τα δάκρυα της μάνας σου κι οι λυγμοί της ήταν αρκετά για να λάβουμε τα σωστά μέτρα. Κι εμείς λυπηθήκαμε, απλώς λυπηθήκαμε για σένα και για τους χιλιάδες νέους που φλερτάρουν με το «λευκό θάνατο» και χάνουν καθημερινά τη ζωή τους.
Σε παρατηρούμε να αυτοκαταστρέφεσαι ψάχνοντας εφήμερες λύσεις στα προβλήματα σου. Έχεις αυτόν τον εύθραυστο κι αδύναμο χαρακτήρα και προσπαθείς να αντεπεξέλθεις στις δυσκολίες μέχρι που βρέθηκες σ’ αυτή την αδύναμη στιγμή, που κάποιος επιτήδειος εκμεταλλεύτηκε. Βλέπεις, εμείς δεν ήμασταν εκεί. Είχαμε κλείσει μάτια κι αφτιά. Ούτε όταν κακοποιήθηκες ήμασταν εκεί, ούτε όταν εγκαταλείφθηκες ήμασταν εκεί, ούτε όταν βίωσες τη μοναξιά και την αποξένωση ήμασταν εκεί, ούτε καν όταν είδαμε τις παρέες σου και την οικογένεια σου να είναι βουτηγμένοι στη παρανομία και τα ναρκωτικά, ήμασταν εκεί. Να σε βοηθήσουμε, να σε αποτρέψουμε απ’ τη καταστροφή. Έπρεπε κι εσύ να θυσιαστείς στο βωμό του «τεχνητού παραδείσου» για να θρηνήσουμε απλώς άλλο ένα θύμα, άλλα τόσα χιλιάδες θύματα.
Ξέρεις ότι τα ναρκωτικά είναι βλαβερά και θανατηφόρα και πως η απεξάρτηση είναι η λύση. Φροντίσαμε να σε ενημερώσουμε γι αυτό. Όμως, δεν φροντίσαμε να σου πούμε την ωμή αλήθεια. Δεν σου παρουσιάσαμε τον εξευτελισμό και τη κατάντια που προκαλεί η πρέζα, η κοκαΐνη, η έκσταση, η ηρωίνη. Σε ενημερώσαμε για την αποτοξίνωση, αλλά δεν φροντίσαμε να σε ενημερώσουμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό των χρηστών μπορεί να μην προλάβουν να φτάσουν στην αποτοξίνωση. Το ιδανικό δεν είναι να σταματήσεις τη χρήση, αυτό είναι το αναγκαίο. Το ιδανικό είναι να μην φτάσεις στη χρήση.
Για να γίνει αυτό το πρόβλημα πρέπει να λυθεί απ’ τη ρίζα του. Χωρίς αοριστολογίες και ανούσιες θεωρίες. Γι’ αυτό πρέπει να προλαμβάνουμε. Πώς είναι δυνατόν όμως να υπάρξει η πρόληψη χωρίς πρώτα να «καθαρίσουμε» το τοπίο απ’ τους «πλασιέ» του θανάτου. Δεν είναι αρκετό να μην θέλεις να κάνεις χρήση ναρκωτικών, θα πρέπει και να μην μπορείς και η στιγμή που δεν θα μπορείς θα είναι η στιγμή που οι έμποροι ναρκωτικών θα αντιμετωπισθούν με «ανοιχτή» επίθεση σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην μπορούν να σε οδηγήσουν στη συμφορά. Είναι η στιγμή που θα σταματήσεις τα ραντεβού θανάτου και θα ξεκινήσεις τα ραντεβού με τη ζωή. Η στιγμή που εμείς θα σε κάνουμε να πιστέψεις ότι αξίζει να βγεις απ’ το σκοτάδι για να τολμήσεις να συναντήσεις τη ζωή.
Γεννημένη το 1993 στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτη της σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Προσφάτως πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια ενηλίκων στον ΕΟΠΠΕΠ. Οι κύριες ασχολίες της τα τελευταία χρόνια είναι η μουσική αγωγή, ο εθελοντισμός και η εμψύχωση, κυρίως σε προγράμματα παιδαγωγικού χαρακτήρα, ενώ προσφάτως και επί της ευκαιρίας προστέθηκε η αρθρογραφία και η συμμετοχή σε ραδιοφωνική εκπομπή. Αρθρογραφεί στην κατηγορία των κοινωνικών θεμάτων, του OffLine Post.
