Της Αθηνάς-Νεφέλης Βούκουνα,
Η λέξη “διχόνοια” προϋποθέτει και περικλείει τον εγωισμό , το μίσος, την φιλαυτία, τη διαμάχη… Η διχόνοια αποτελεί την αιώνια κατάρα της φυλής μας, το χρόνιο κακό που κυνηγάει το ελληνικό έθνος ανά τους αιώνες, με απόρροια αλλεπάλληλες εθνικές περιπέτειες και δοκιμασίες. Η διχόνοια είναι το σαράκι που τρώει αργά και βασανιστικά τις ελληνικές ψυχές , καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα της…
Δεν το έχει άλλωστε επιβεβαιώσει και η ιστορία; Σε κάθε χρονική περίοδο, πάντα υπάρχει ένα δίπολο που πρωταγωνιστεί και διχάζει την ελληνική κοινωνία. Ήδη, στη διάρκεια των χρόνων της ελληνικής επανάστασης, από το 1823 έως το 1825,εξελίσσεται εμφύλιος πόλεμος ,σε πρώτη φάση μεταξύ κοτζαμπάσηδων και φιλικών, και σε δεύτερη φάση μεταξύ κυβερνητικών και Πελοποννησίων, ως απόρροια του γενικότερου τεταμένου κλίματος για την ηγεσία της ελληνικής επανάστασης. Οι εμφύλιες συρράξεις παραλίγο να αποβούν μοιραίες και να τινάξουν το όλο εγχείρημα της επανάστασης στον αέρα. Κάποια χρόνια αργότερα, και έχοντας πλέον συσταθεί το ελληνικό κράτος, δημιουργείται η αντιπαράθεση μεταξύ οπαδών και αντιπάλων, μιας από τις πλέον ηγετικές φυσιογνωμίες του τόπου, του Ε.Βενιζέλου. Οι βενιζελικοί και οι αντιβενιζελικοί, όπως ονομάστηκαν, υπήρξαν ορκισμένοι εχθροί με κορυφαία στιγμή διαμάχης τους τον εθνικό διχασμό, οπότε και η Ελλάδα ουσιαστικά χωρίστηκε στα «δυο» έχοντας μια κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη υπό τον Βενιζέλο και μια στην Αθήνα υπό τον βασιλιά. Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα της ιστορίας είναι ,φυσικά, ο άγριος ελληνικός εμφύλιος του 1946-49, μετά την γερμανική κατοχή. Τώρα, εμφανίζεται ένα άλλο χαρακτηριστικό δίπολο μίσους, αυτό του Ελληνικού στρατού και των αντάρτικων δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, υπό τον έλεγχο του ΚΚΕ. Η αγριότητα και το μίσος ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Ο Έλληνας σκοτώνει Έλληνα. Ο αδελφός σκοτώνει αδελφό. Και αυτά είναι μόνο λίγα παραδείγματα ελληνικής διχόνοιας, από τα τόσα και τόσα που κατακλύζουν την ιστορική πορεία του ελληνικού έθνους.
Άλλωστε, μέχρι και σήμερα δε βιώνουμε τέτοιες διαμάχες; Οι κομματικές αντιπαλότητες, το μίσος, ο φανατισμός, η εμπάθεια, η μισαλλοδοξία έχουν μετατραπεί σε κομμάτι της ελληνικής καθημερινότητας, που ολοένα και πιο πολύ βυθίζεται στον βούρκο. Δεν υπάρχει “εμείς”. Το “εμείς” έχει γίνει “εγώ”. “Εγώ” και “αυτοί”. Είναι ο υπέρμετρος εγωισμός και η φιλαυτία μας, είναι το “οφθαλμός αντί οφθαλμού” που εφαρμόζουμε κατά γράμμα ή μήπως η τακτική του “διαίρει και βασίλευε” που ,ενδεχομένως, υποσκάπτει ο εκάστοτε φορέας εξουσίας;
Η απάντηση είναι απλή. Η εμπάθεια και ο εγωισμός που κρύβει μέσα του καθένας μας ξεχωριστά ,ευθύνεται άμεσα για τις καθημερινές προστριβές και εντάσεις. Οι Έλληνες πολίτες δεν σέβονται εν τοις πράγμασι τους συμπολίτες τους και οι εχθρικές συμπεριφορές εκατέρωθεν δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο διαμάχης. Ωστόσο, την αιτία για τις εκφάνσεις που έχει λάβει ,ανά την ιστορία μας, το ελληνικό μίσος είναι ανώφελο να την αναζητούμε σε μεμονωμένες συμπεριφορές. Η ελληνική διχόνοια ,ίσως, συμφέρει τον εκάστοτε φορέα εξουσίας, ο οποίος υποδαυλίζοντας και πυροδοτώντας έντεχνα πάθη και έριδες, δρα ανενόχλητος. Ένας λαός ,ο οποίος είναι απασχολημένος με το να μαλώνει μεταξύ του, προφανώς είναι εύκολη λεία. Μετατρέπεται, δηλαδή, σε άθυρμα που άγεται και φέρεται από επίδοξους δημαγωγούς και λαοπλάνους, έχοντας στραμμένη την προσοχή του στο να υπονομεύσει τον συνάνθρωπο και όχι στο να αφυπνίσει πολιτικά το πνεύμα του. Καταργείται ο ορθός λόγος και η κριτική σκέψη και ένας ολόκληρος λαός αναμασά και υιοθετεί άκριτα οποιαδήποτε απόφαση της εξουσίας, η οποία κάθε τόσο δίνει περισσότερη τροφή στο «τέρας» της διχόνοιας. Όποια και αν είναι, λοιπόν, η αιτία για την αιώνια ελληνική ενδοφυλετική διαμάχη, το μόνο βέβαιο είναι ότι ελλοχεύει τεράστιους κινδύνους και διακυβεύει την εθνική ενότητα και την κοινωνική συνοχή. Είναι η πηγή όλων των δεινών, η “πληγή” των Ελλήνων που πάντα θα μένει ανοιχτή…
Κι όμως, ίσως, υπάρχει ελπίδα! Είδα, πολύ πρόσφατα, Έλληνες να αγωνίζονται για ένα κοινό σκοπό. Είδα χιλιάδες Έλληνες να γίνονται εθελοντές και να συλλέγουν τεράστιες ποσότητες πρώτων ειδών για τους πληγέντες της πυρκαγιάς στο Μάτι. Είδα χιλιάδες Έλληνες να δίνουν αίμα για τους συμπολίτες τους που το έχουν ανάγκη. Τόσο τεράστια ανταπόκριση και αρωγή… Και να (!) που οι Έλληνες ενώθηκαν ,έστω για μια στιγμή, για έναν κοινό στόχο. Και να (!) που συνειδητοποίησα ότι το γιατρικό της διχόνοιας είναι η αλληλεγγύη ,του μίσους η αγάπη, του εγωισμού η συνεργασία. Συνειδητοποίησα ,ακόμα, πως αν ενωθούν οι Έλληνες και άρουν τα κοινωνικά στεγανά, τις προκαταλήψεις, τις πολιτικές εμπάθειες και το φανατισμό, μπορούν να κάνουν μικρά θαύματα! Αν αφυπνίσουν σώμα και πνεύμα, συνειδητοποιώντας ότι οι έριδες ,ενδεχομένως, αποτελούν τεχνάσματα στα χέρια των ισχυρών, που στόχο έχουν τη πλάνη τους και την μετατροπή τους σε φερέφωνα της εξουσίας, μπορούν να ανατρέψουν αυτό το «παιχνίδι» και να ανακατανείμουν την πολιτική σκακιέρα. Και ,ίσως, η αλληλεγγύη να είναι η αρχή για την ανάκαμψη. Ίσως αυτή να αποτελέσει το έναυσμα για την υπέρβαση της οικονομικής και κυρίως, κοινωνικής κρίσης, που βιώνει η Ελλάδα του σήμερα. Ίσως τελικά, μόνο έτσι θα μπορέσει να υπερνικηθεί η πολύπονη ελληνική διχόνοια…
Γιατί, όπως είπε και ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός στον ύμνο για την ελευθερία, “αν μισιούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει η λευτεριά”…
