Του Γιώργου Γιώτσα,
Είναι παράξενο συναίσθημα να γράφεις ελεύθερο κείμενο ξέροντας πως δεν είναι αποκλειστικά για δική σου χρήση. Να ξέρεις πως τις σκέψεις σου αυτές θα τις διαβάσουν άνθρωποι που δεν ξέρεις και δεν σε ξέρουν, άνθρωποι που θα λάβουν το κείμενο σου διαφορετικά. Άλλοι ίσως ταυτιστούν, άλλοι ίσως το διαβάσουν με αδιαφορία, καθώς δεν θα έχει κάποιο αντίκρισμα πάνω τους. Παρόλα αυτά εσύ δεν πτοείσαι, ανοίγεις το σημειωματάριο σου και γράφεις όλες σου τις σκέψεις που ταξιδεύουν στο μυαλό σου εκείνη τη στιγμή. Και ναι, πρώτα το γράφεις στο σημειωματάριο. Η προσωπική μου εμπειρία λέει πως είναι εντελώς διαφορετικό το να γράφεις στον υπολογιστή πατώντας μερικά πλήκτρα με το να έχεις μπροστά σου ανοιχτό ένα τετράδιο ή έστω μια κόλλα χαρτί και να γράφεις με το αγαπημένο σου στυλό.
Η γραφή είναι κάτι που ηρεμεί τον άνθρωπο. Έχω κάνει συζητήσεις με πολλά άτομα που αρέσκονται στο να αποτυπώνουν στο χαρτί τις σκέψεις τους. Άλλος γράφει ημερολόγιο καταγράφοντας τα γεγονότα της ημέρας. Τι έζησε, τι ένιωσε, ίσως κάτι αξιοθαύμαστο που είδε και θέλησε να το έχει γραμμένο ώστε να μπορεί να το ανασύρει στη μνήμη του όταν το θελήσει. Άλλος μπορεί να γράφει σε περιόδους στις οποίες η ζωή να του φαίνεται λίγο πιο δύσκολη απ’ ότι συνήθως και με αυτόν τον τρόπο να θέλει να οργανώσει τις σκέψεις του για να δει πώς θα προχωρήσει ή ποια θα είναι τα επόμενα βήματά του σε μια προκλητική κατάσταση. Φυσικά, υπάρχουν και τα άτομα τα οποία γράφουν λόγω έξης, που δίχως κάποιο συγκεκριμένο λόγο ή σκοπό πιάνουν ένα στυλό και γράφουν, γράφουν ατελείωτα. Προσωπικά, αυτή είναι η αγαπημένη μου κατηγορία. Άλλωστε, και σ’ αυτό το εγχείρημα, ελεύθερο κείμενο θα αποπειραθούμε να γράφουμε.
Η παραπάνω κατηγορία είναι η αγαπημένη μου γιατί κι εγώ ο ίδιος έχω ενταχθεί πολλάκις σε αυτή. Είναι ίσως το πιο δημιουργικό είδος γραφής, διότι δεν είναι στημένο, δεν είναι προκαθορισμένο. Δεν έχεις μια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό σου και αποφασίζεις να την καταγράψεις. Όχι. Όταν απλά ξεκινάς να γράφεις σε μια κενή σελίδα, δίχως λόγο και αιτία, τότε το χέρι σου κινείται αυτόματα και οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη στον απέραντο λαβύρινθο του νου σου. Ένα ασήμαντο γεγονός μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα και ο ειρμός σου θα αφεθεί ελεύθερος να σε τροφοδοτήσει με τις κατάλληλες λέξεις. Το αποτέλεσμα είναι να συνεχίσεις να γράφεις, να τελειώσει η σελίδα και εσύ να συνεχίζεις απτόητος.
Τι είναι αυτό που σου γεννά την επιθυμία να μετατρέπεσαι σε ένα μικρό συγγραφέα για λίγες ώρες; Τι είναι αυτό που οδηγεί το χέρι σου στο να πάρει κάτι τόσο εφήμερο όσο μια σκέψη και να το μετατρέψει σε κάτι αιώνιο; Scripta manent. Ένα κείμενο (εφόσον φυσικά δεν το πετάξεις) έχει, μεταξύ άλλων, αυτή ακριβώς τη δύναμη: μπορεί να πάρει μια σκέψη, μια στιγμιαία μοναδική σκέψη και να την μετατρέψει σε κάτι αθάνατο. Σε κάτι που μπορείς να το διαβάσεις ξανά και ξανά δίνοντας του πλέον τη μορφή της ανάμνησης. Ο γραπτός λόγος έχει αυτή τη μοναδική γοητεία. Δεν φθείρεται, δεν πεθαίνει. Ακόμα κι αν μετανιώσω για τη συγγραφή του άρθρου αυτού, το περιεχόμενο του πλέον δεν μπορεί να αλλάξει.
Η αρωγή μου μέσω του πρώτου αυτού άρθρου είναι αυτή. Μην διστάσετε να γράψετε οτιδήποτε σας έρχεται στο μυαλό. Κάτι που σας βασανίζει, μια απόφαση που πρέπει να πάρετε και δυσκολεύεστε, ένα χαρούμενο όνειρο που είδατε το προηγούμενο βράδυ, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, γράψτε το. Χαρίστε σε αυτές τις σκέψεις το δώρο της αιωνιότητας. Αφήστε την έμπνευση της στιγμής να οδηγήσει το χέρι σας και θα δείτε σίγουρα θετικά αποτελέσματα. Εξάλλου, δεν είναι κι αυτό μια μορφή φιλοσοφίας; Μια μικρή, προσωπική φιλοσοφία του καθενός ή της καθεμιάς;
Είμαστε όλοι εν δυνάμει φιλόσοφοι σε αναμονή των πρωτόλειων έργων μας.
