Της Ρένας Δανατζή,
Είναι Τρίτη πρωί και περιμένω το λεωφορείο για να πάω στη δουλειά μου. Στο πρακτορείο η κίνηση είναι αδιάφορη. Λίγες κυρίες και οι υπάλληλοι. Όπως κάθε πρωί, έχω τα ακουστικά στα αυτιά μου και περιμένω το λεωφορείο αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω μου.
Ξαφνικά, ένα αυτοκίνητο αρκετά παλιό και κακοδιατηρημένο σταματά και κατεβαίνουν δύο Ρομά. Μία μεσήλικη κυρία και ένας νεαρός. Εμφάνιση αφημένη, λίγο κακότροποι, με αυτό τον αέρα που τους χαρακτηρίζει, προχωρούν γρήγορα προς την υπάλληλο του πρακτορείο. Τους ρίχνω μία κλεφτή ματιά, αλλά μάλλον δεν με ενδιαφέρει. Είναι κλασικό φαινόμενο να περιφέρονται πέριξ της περιοχής. Δεν ενοχλούν, ίσως μόνο κάποιες φορές.
Αυθόρμητα χαμηλώνω την ένταση του κινητού.
-Μία δικιά μας με ένα μωρό αγκαλιά; Εδώ είναι; Ρωτάει με αέρα την υπάλληλο. Φαίνεται κάπως πιεσμένη, κάπως σκοτεινιασμένη, αλλά αδιαφορώ.
-Έφυγε με των 7 για Σέρρες. Της απαντά η υπάλληλος με αδιαφορία και κάπως τσατισμένη που την ενόχλησαν.
-Γιατί την αφήσατε ρε παιδία; Παίρνει πρέζα, θα σκοτώσει το παιδί. Είπε και μαζί με τον νεαρό κατευθύνθηκαν γρήγορα προς το αυτοκίνητο.
-Κι εγώ πού θες να το ξέρω; Με δουλεύεις; Της απαντά η υπάλληλος αρκετά εκνευρισμένη αυτή τη φορά, ενώ συνεχίζει αδιάφορα τη δουλειά της.
Δεν μίλησε κανένας. Κάποιοι κοίταξαν το σκηνικό με απορία γιατί κάποιος τους τάραξε το αδιάφορο πρωινό. Κάποιοι άλλοι αρκέστηκαν στο να σχολιάσουν πως αυτοί οι ρομά ασχολούνται μόνο με ναρκωτικά και κλεψιές. Εγώ έβαλα πάλι τα ακουστικά μου δυναμώνοντας την ένταση και συνεχίζοντας να ακούω αδιάφορα μουσική.
Έρχεται το λεωφορείο και μπαίνω μέσα γρήγορα. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής σκέφτομαι την μικρή Ρομά που παίρνει πρέζα και έφυγε αγκαλιά με το μωρό. Θα πάρει τη δόση της, θα του κάνει κακό; Δεν γνωρίζω. Και ίσως αδιαφορώ να μάθω. Η μέρα μου κύλισε κανονικά, όπως και όλων των υπόλοιπων στο πρακτορείο. Ακόμα και η μικρή Ρομά μάλλον συνεχίζει τη ζωή της. Στη μέθη μεν, τη συνεχίζει δε.
Τα δεδομένα λοιπόν, είναι τα παρακάτω. Έχουμε μία μάνα που αδιαφορεί για το παιδί της και συνεχίζει τη μέθη. Έχουμε τους οικείους της μάνας που μάλλον δεν έχουν καταφέρει να διαχειριστούν την κατάσταση της κοπέλας και την αφήνουν εν τέλει στον βούρκο. Έχουμε μία υπάλληλο που ποσώς την ενδιαφέρει η ζωή μίας άγνωστης ‘’πρεζούς’’. Έχουμε την τοπική κοινωνία που αδιαφορεί για τους Ρομά και έχουμε εμένα που παρά το γεγονός ότι παραθέτω το βίωμά μου στο άρθρο, εκείνη τη στιγμή στάθηκα άπραγη.
Αδιαφορούμε όλοι, συστηματικά. Όχι μόνο στο να αντιμετωπίσουμε παθογένειες όπως τα ναρκωτικά, αλλά και στο να πούμε τη γνώμη μας την κατάλληλη ώρα και στιγμή. Οι κριτές των social media είναι πολλοί και η δουλειά τους είναι εύκολη. Αδιάφορα, στον καναπέ τους, πίσω από τις οθόνες του κινητού τους, με τεράστια post και περιποιημένο λεξιλόγιο, κρίνουν τους πάντες πλην εαυτών.
Η αδιαφορία έχει γίνει στάση ζωής γιατί είναι εύκολη. Δεν χρειάζεται προσωπική ανάμειξη και έκθεση. Και προπάντων δεν χρειάζεται αυτοκριτική. Το ενδιαφέρον, από την άλλη πλευρά, δεν έχει να κάνει με την κριτική. Έχει να κάνει με τη συμβουλή, με τις πράξεις και με όλα όσα αποπνέουν έγνοια για τον συνάνθρωπο. Εκεί πρέπει πάση θυσία να στραφούμε, αν όπως όλοι λέμε στις παρέες μας, θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο λίγο καλύτερο. Μικρές πράξεις της καθημερινότητας, θα φέρουν την αλλαγή που όλοι λίγο πολύ σκεφτόμαστε κάποιες στιγμές . Ίσως πάλι, πρέπει να συνεχίσουμε να αδιαφορούμε. Να μη φύγουμε από τη βολική, επικίνδυνη αδιαφορία μας.
Απόφοιτη του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης στο νησί της καρδιάς της, την Κρήτη. Αρθρογραφεί από μικρή (πλέον και επαγγελματικά), γιατί είναι το μόνο πράγμα που την ηρεμεί και την ισορροπεί απόλυτα. Από εκείνην, θα διαβάσουμε απόψεις που περισσότερο νιώθει και λιγότερο σκέφτεται· διετέλεσε αρχισυντάκτρια των Κοινωνικών Θεμάτων του OffLine Post από τον Ιούλιο του 2019 έως τον Ιανουάριο του 2020.
