Της Δήμητρας Καραγγέλη,
Ελλάς…Ελλάς…Ελλάς!
Και μετά Ζορμπάς, τρία άλματα – ένα εξ’ αυτών εις τριπλούν-, ένα τετρακοσσάρι, ένα σκάμμα, δυο κοντάρια και δυο κρίκοι… Έπειτα, στη διαπασών ακούγεται απ’ τα μεγάφωνα «…απ’ τα κόκαλα βγαλμένοι των Ελλήνων τα Ιερά…». Χειροκροτήματα σείουν το άπαν σύμπαν, ανούσιες θριαμβολογίες σπιλώνουν την ταπεινότητα αυτών που Θριάμβευσαν σιωπηλά. Τόσο σιωπηλά που δεν μεγάλωσαν τον θρίαμβό τους αντιπαραβάλλοντάς τον με το αντίξοο της προετοιμασίας τους. Τόσο ταπεινά που το μόνο μέλημά τους ήταν να χαρίσουν λίγη χαρά σ’ όσους υπέφεραν πίσω, σ’ όσους μετρούν απώλειες, σ’ όσους εδώ και χρόνια βλέπουν την περηφάνια τους να καταβαραθρώνεται, τα παιδιά τους να φεύγουν και τη Ζωή τους να καταρρέει ωσάν σπιρτόκουτο. Μ’ ένα ανιδιοτελές χαμηλόφωνο νοιάξιμο μέσα τους, για όλους εμάς, τόσο που έχουν πάντοτε το βλέμμα στραμμένο σε μιαν πατρίδα πληγωμένη που διαρκώς διασύρεται ηθικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά.
Λευτέρη, Κατερίνα, Νικόλ, Μίλτο, Μαρία, Δημήτρη, Βούλα, Σας Ευχαριστούμε!
Σας ευχαριστούμε όχι γιατί κατορθώσατε το ακατόρθωτο, όχι γιατί μας χαρίσατε ένα ακόμη χαμόγελο, όχι γιατί ικανοποιήσατε για ακόμη μια φορά την εθνική μας ματαιοδοξία, όχι γιατί μας δωρίσατε μια χαραμάδα φωτός, αλλά γιατί στέκεστε εκεί αγέρωχοι, εσείς -όπως και πολλοί άλλοι-, να μας θυμίζετε ότι η Ελλάδα μπορεί… και μπορεί μόνο όταν κοπιάζει! Είστε αυτοί που στη σκέπη σας περικλείεται την Ελλάδα των Άριστων. Την Ελλάδα που πασχίζει, που μάχεται και εν τέλει διακρίνεται. Στέκετε, εκεί, σιωπηλοί, αγωνιζόμενοι και θριαμβευτές για να μας υπενθυμίσετε έννοιες που κάποιοι «μεγάλοι» και «τρανοί» έχουν απεμπολήσει προ πολλού και τώρα μεθοδεύουν την απεμπόληση τους και σε ‘μας.
Πώς;
Η ερώτηση καταφανώς ρητορική και η απάντηση εξαιρετικά εύλογη αρκεί να σκεφτεί κανείς το ποιόν, τον λόγο και την προσέγγιση των πάσης φύσεως πραγμάτων – προβλημάτων και μη – απ’ τους κυβερνήτες μας σήμερα.
Κύριοι, τούτη η χώρα πάσχει από μιαν περίπλοκη, διαρκή, οξύμωρη και αθεράπευτη ανωμαλία. Από της σύγχρονης γενέσεως της και οργάνωσής της ως κράτους παρουσιάζει δυο όψεις άκρως αντιφατικές και αντιμαχόμενες μεταξύ τους.
Απ’ τη μια έχουμε τη χώρα των μετρίων, των διαπλεκόμενων, των εκπαιδευμένων και απαίδευτων ηλιθίων, των φαύλων και των λαϊκιστών. Αυτοί συνήθως μας κυβερνούν. Μας κυβερνούν και μας βουλιάζουν. Μας κυβερνούν και μας υπόσχονται ελπίδα. Μας κυβερνούν και η ελπίδα φεύγει, για ξένες πολιτείες σαν αποδημητικό πτηνό. Μας κυβερνούν και πνιγόμαστε. Μας κυβερνούν και καιγόμαστε. Μας κυβερνούν και αυτοκτονούμε. Μας κυβερνούν και ρημάζει η χώρα σε ερείπια των ερειπίων που απέμειναν. Μας κυβερνούν και η περηφάνια μας πάει περίπατο στη φαύλη πολιτεία της επαιτείας. Μας κυβερνούν και χανόμαστε. Μας κυβέρνησαν και τώρα αργοπεθαίνουμε.
Σ’ αυτή τη πλευρά σύμμαχοι είναι λίγοι, μα πάντοτε αρκετοί στο τέλος για την καταστροφή. Μα για στάσου. Γιατί λίγοι; Αν ήσαν λίγοι, θα ήσαν ανίσχυροι. Δεν είναι λίγοι. Είναι πολλοί, είναι πάρα πολλοί. Είναι όσοι είμαστε και εμείς. Είσαι εσύ, είμαι εγώ, είμαστε σχεδόν όλοι! Το γνωρίζω καλά το απορημένο ύφος σου μπρος σε μια τέτοιαν παραδοχή, μα τούτη η απορία είναι τις περισσότερες φορές και η κυριότερη ένδειξη ενοχής. Σε μια χώρα που παραπαίει, η πλειοψηφία των πολιτών της έχει υπάρξει –έστω και για μία και μοναδική φορά – το ίδιο φαύλη με όσους την διοικούν.
Σε μια χώρα που κυβερνούν οι τσαρλατάνοι φερ-έλπιδες δεξιόστροφοι αριστεριστές, οι Αυλωνίτισσες και οι Καρανίκηδες, –και το φαινόμενο διαχρονικότατο, δυστυχώς– δεν μπορείς ακόμη να ισχυρίζεσαι πως μαζικά διαφέρεις από δαύτους. Σε μια χώρα που οι άνεργοι όλο και πληθαίνουν, που οι άστεγοι αυξάνονται με ιλιγγιώδη ρυθμό και κείνται αβοήθητοι κινδυνεύοντας από υποθερμία τον χειμώνα και από θερμοπληξία το καλοκαίρι, που ο ρατσισμός, ο φασισμός και ο φανατισμός θεριεύουν, που τα πιο λαμπρά μυαλά φυλλορροούν μεταναστεύοντας εκδιωγμένα από την αναξιοκρατία στο εξωτερικό, που οι άνθρωποι αφήνονται έρμαια στις φυσικές καταστροφές και που οι κυβερνήτες στοχοποιούν για τις δικές τους εγκληματικές παραλείψεις τον «στρατηγό» άνεμο, την «άτακτη» βροχή, τη Mossad και τα αυθαίρετα, δεν μπορείς «Έλληνα» να βροντοφωνάζεις το ίδιο περήφανα όπως ο Λευτέρης, η Κατερίνα, η Νικόλ, ο Μίλτος, η Μαρία,ο Δημήτρης, η Βούλα και πολλοί άλλοι αφανείς το «…απ’ τα κόκαλα βγαλμένοι των Ελλήνων τα Ιερά…». Το δικαίωμα τούτο το έχασες και για να το ξανακερδίσεις χρειάζεται κόπο, χρειάζεται θυσίες! Και η σπουδαιότερη των θυσιών είναι να παραδεχθείς πως έσφαλες. Έσφαλες έστω και σκεπτόμενος ατομικά και καθόλου το γενικό καλό, έστω και μένοντας απαθής σε ό,τι και όποιον σου στέρησε το χαμόγελο, έστω και νεμόμενος το ξεροκόμματο που σου πέταξαν κάποτε για να σωπάσεις μπροστά στην αδικία, έστω και αναλίσκοντας αμάσητες τις φρούδες ελπίδες που σου πούλησαν, έστω και επιτρέποντάς τους δια της ψήφου σου να διαχειριστούν το μέλλον των παιδιών σου.
Αυτή η φαυλότητα, λοιπόν, σκιαγραφεί την κορυφή της πυραμίδας αυτού του κράτους. Υψηλά ιθύνοντες και παρατρεχάμενους που ευαγγελίζονται και ανταμείβουν μια νόθα αριστεία! Που αναλώνονται σε δηλώσεις, σε φανφάρες και μεγαλοστομίες. Που κάθε πράγματι Άριστο τον συγχαίρουν με μακρόσυρτους ανώφελους λόγους και μόλις η αίγλη των ημερών χαθεί αποτελούν γι’ αυτό ουσιαστική τροχοπέδη στην περαιτέρω εξέλιξή του.
Στην αντίπερα όχθη, ωστόσο, θα δεις να ορθώνει το ανάστημά της η γνήσια Αριστεία! Εκεί θα συναντήσεις ανθρώπους σιωπηλούς, ταπεινούς, με ιδανικά και αξίες. Διόλου ακριβοθώρητους, διόλου κομπασμένους. Θα αντικρίσεις μονάχα πραγματικούς Επαναστάτες που δεν φωνασκούν, δεν φλυαρούν, δεν εξεγείρονται. Άνθρωποι ολιγαρκείς, εγκρατείς, χωρίς εξάρσεις και υπερβολές. Θα τους ξεχωρίσεις στο πλήθος για την αυθεντικότητα τους. Θα τους αναγνωρίσεις μόνο μέσα από τα επιτεύγματά τους. Δεν θα τους ακούσεις, όμως, ποτέ να μιλούν με έπαρση γι’ αυτά. Απεναντίας, το μόνο που έχουν να σου πουν είναι «Και εσύ μπορείς! Όλοι μπορούμε! Αρκεί να οραματιστείς το δικό σου επίτευγμα, να το πιστέψεις και να κοπιάσεις γι’ αυτό». Άλλες φορές θα σου το σιγοψιθυρίσουν και άλλες απλά θα αφήσουν το παράδειγμα τους να σε οδηγεί.
Το μόνο όπλο, που διαθέτουν τούτοι, είναι η ουσία των πράξεών τους. Τα υπόλοιπα όπλα βρίσκονται στα δικά σου χέρια. Είναι καθαρά δική σου η επιλογή!
Για να μπορέσεις να το διακρίνεις αυτό, όμως, πρέπει να εξοπλιστείς με Παιδεία, όπως και εκείνοι άλλωστε. Μην αρκεστείς στην εκπαίδευσή σου. Αυτή σου χαρίζει τα εργαλεία, ποτέ την ολόπλευρη και αυθεντική ικανότητα του σκέπτεσθαι. Αν, παρά ταύτα, αρκεστείς σ’ αυτή, θα παραμείνεις μέρος μιας μηχανοποιημένης μάζας που αναπαράγει «σοφιστείες», χειραγωγεί και χειραγωγείται, υποφέρει και είναι καταδικασμένη στο τέλος να ταπεινώνεται.
Αν, λοιπόν, ελπίζεις σε κάτι, απόρριψε τις ελπίδες που σου πλασάρουν και Δημιούργησέ τες!
Καν’ το τόσο απλά και σύνθετα συνάμα, όπως όλα τούτα τα παιδιά που πέτυχαν κάτι αξιόλογο και τώρα τα καμαρώνεις. Ανέβασε τούτα τα παιδιά στο βάθρο του Υγιούς Προτύπου –όπου ανήκουν– και μιμήσου τη δική τους δύναμη ψυχής. Παρότρυνε τον εαυτό σου και τα παιδιά σου να αγαπήσουν τον μόχθο και την προσπάθεια. Αποτίναξε από πάνω σου την νοοτροπία της γρήγορης λύσης, της εύπεπτης αλήθειας, της μηδαμινής προσπάθειας και της διεκπεραίωσης. Μορφώσου και σταμάτα να εκπαιδεύεσαι στεγνά! Ξεκίνα να σκέπτεσαι και πάψε να αποδέχεσαι άκριτα τις γνώμες άλλων! Κάνε ένα restart στο τι θεωρείς σπουδαίο και τι όχι. Αντικατέστησε τον κώδικα φαυλότητας που σου φύτεψαν με τον κώδικα αξιών που υιοθετούν οι γνήσια Άριστοι, οι καλοί και αγαθοί.
Αν όλοι και ο καθένας χώρια εμπνευστούμε από τον Λευτέρη, την Κατερίνα, τη Νικόλ, τον Μίλτο, τον Δημήτρη, τη Βούλα και τη Μαρία τότε έχουμε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, πιο ανθρώπινο, πιο βιώσιμο, πιο σπουδαίο. Η ελπίδα είμαστε εμείς και μονάχα εμείς θα την φέρουμε!
Ας μην τα ξεχάσουμε, λοιπόν, τούτα τα παιδιά, όπως κάναμε με τόσα και τόσα στο παρελθόν. Ας αποτινάξουμε από πάνω μας το σύνδρομο της αιωνίου λήθης και ευκαιριακής υπερηφάνειας που μας καταδιώκει. Ας προσπαθήσουμε έστω για μια φορά να καταρρίψουμε τον διπολισμό που μας χαρακτηρίζει ως χώρα και ως πολίτες.
Είθε το υγιές, αξιέπαινο και άξιο μίμησης παράδειγμα σας Λευτέρη, Κατερίνα, Νικόλ, Μίλτο, Μαρία, Δημήτρη, Βούλα να αποτελέσει –ακόμη και την ύστατη τούτη στιγμή– το εφαλτήριο πνευματικής, κοινωνικής και αξιακής αναγέννησης της χώρας λειτουργώντας ως ένα ακόμη –θετικό αυ– εργαλείο αφύπνισης της νέας γενιάς τουλάχιστον.
Γεννήθηκε τον Μάη του 1994, μήνα επαναστατικό και διεκδικήσεων! Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και τους τελευταίους έξι μήνες εργάζεται σε Δικηγορική Εταιρία στη Λάρισα. Το Νοέμβριο του 2017 υπήρξε μέλος της αποστολής του Ε.Ο.Π.Ε. στην Εβδομάδα Ειρήνης (Geneva Peace Week) του Ο.Η.Ε. στην Γενεύη, ενώ έχει παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων πάνω στον τομέα των σπουδών της. Για εκείνη το γράψιμο αποτελεί πηγή έκφρασης και ελευθερίας. Κείμενά της θα φιλοξενούνται στις κατηγορίες των κοινωνικών και των νομικών θεμάτων.
