Του Γεωργίου – Ερμή Μπουγιούρη,
Ο John McCain (1936-2018), αναμφίβολα αποτελεί πρόσωπο – «σταθμός» της Αμερικανικής πολιτικής ιστορίας.
Προσωπικά, ποτέ δεν υπήρξα υποστηρικτής του. Δεν με έπειθαν οι θέσεις του, οι προθέσεις του και μου θύμιζε την ομάδα πολιτικών που είναι, όπως αποκαλεί ένας καλός φίλος, ΟΦΑ (Όπου Φυσάει ο Άνεμος). Σκληρός μιλιταριστής και υπέρμαχος τον παρεμβάσεων της Αμερικής σε ξένες χώρες, όπως έγινε με τη Λιβύη και τη Συρία. Ωστόσο, θα ήμουν αφελής, εάν άφηνα την κρίση μου, να αποτελέσει παρωπίδα για τη άλλη μεριά του Γερουσιαστή. Εκείνη του πατριώτη και του πραγματιστή, που δεν φοβάται να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις.
Ο John McCain ήταν ήρωας πολέμου στο Βιετνάμ, όπου ο ίδιος βασανίστηκε και φυλακίστηκε ως αιχμάλωτος πολέμου για πεντέμισι χρόνια, μέλος του Αμερικανικού Κογκρέσου για 35 χρόνια, εκ των οποίων τα 31 ήταν στην Γερουσία, αλλά και ένας άνθρωπος, τον οποίο σέβονταν και οι δύο πτέρυγες. Τα τελευταία χρόνια, με τη στάση του, αποτελούσε μια γέφυρα συνεννόησης με το Δημοκρατικό Κόμμα, σώζοντας έτσι, πολλές φορές το Κογκρέσο από βέβαιη ρήξη μεταξύ των δύο κομμάτων.
Άλλωστε, δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα που «ξημεροβραδιάστηκα», για να δω, πως θα εξελιχθεί η ψηφοφορία του Κογκρέσου για την ανάκληση του περιβόητου Obamacare. Είτε κάποιος υποστήριζε το πρόγραμμα αναθεώρησης του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, του τέως Προέδρου Ομπάμα, είτε όχι, δεν είχε σημασία. Όλοι ήθελαν να δουν πως θα εξελιχθεί η ψηφοφορία της ανάκλησης.
Ήταν οι πρώτες πρωινές στην Αμερική (01:30 π.μ.) της 27ης Ιουλίου 2017, όταν ο John McCain επέστρεψε στην αίθουσα μετά από μια τελευταία συνάντηση πίεσης από τον Αντιπρόεδρο Mike Pence. Στο τέλος, όλα θα κρίνονταν από την ψήφο του Γερουσιαστή. Είχε περάσει ώρες συζητώντας και με τα δύο κόμματα, τα οποία προσπαθούσαν να πείσουν τον Γερουσιαστή να τους υποστηρίξει. Αφού, λοιπόν επανέρχεται στην αίθουσα, τότε όλα σταματούν και περιμένουν να δουν την ψήφο του. Ο Γερουσιαστής Bernie Sanders σκουντάει την διπλανή Γερουσιαστή, να δει, πως εξελίσσεται η σκηνή μπροστά τους.
Με μία κίνηση ο McCain δείχνει με τον αντίχειρά του το έδαφος συνοδεύοντάς το με ένα «Όχι». Φωνές έκπληξης, θαυμασμού και απορίας. Ο αρχηγός πλειοψηφίας McConnell σκύβει το κεφάλι του μη μπορώντας να το πιστέψει. Μερικοί από τους Δημοκρατικούς, όπως η Γερουσιαστής Elizabeth Warren, ξεκινούν να χειροκροτούν, δίχως να μπορούν να συγκρατήσουν τη χαρά τους, ενώ κάποιοι Ρεπουμπλικάνοι, όπως ο Marko Rubio, είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Η ψηφοφορία, εν τέλει, έληξε 51 κατά της ανάκλησης και 49 υπέρ.
Ίσως αυτό είναι το στιγμιότυπο, το οποίο αποτύπωσε στο μυαλό μου την προαναφερθείσα «άλλη μεριά» του John McCain. Όχι γιατί θεωρώ σωστή, ή λάθος, την απόφασή του. Αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, πως η σκηνή αυτή αποτέλεσε απόδειξη, πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στην εξουσία, που αμφισβητούν την κομματική γραμμή και υποστηρίζουν αυτό που θεωρούν σωστό και καλύτερο για τον κυρίαρχο λαό που τους εξέλεξε.
Για να πούμε και τα δικά μας. Κάτι τέτοιο δυστυχώς, πολύ φοβάμαι, πως σήμερα αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας για το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Από τη μία είναι οι πιέσεις του κόμματος για την πειθαρχία των στελεχών του, από την άλλη είναι το γνωστό κίνητρο της «καρέκλας», ο φόβος της διαγραφής από το κόμμα κλπ. Σαν να ξέχασαν οι πολιτικοί, πως εκπροσωπούν το συμφέρον του λαού τους και όχι του κόμματος ή της τσέπης τους.
Αποτελεί πάντως, μια φλόγα ελπίδας το γεγονός, πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σαν τον McCain ανά τον κόσμο, για να συνεχίσουν να αναδεικνύουν τα οφέλη μιας φιλελεύθερης Δημοκρατίας και την σημασία της ελευθερίας της σκέψεως και της έκφρασης.
Γεννήθηκε το 1998 στο Ρέθυμνο, Κρήτης. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής Αττικής του Think Tank ΚΕΑΣΜ και Γενικός Γραμματέας της νεολαίας Rotary Αθηνών. Επίσης ασχολείται ενεργά με τον αθλητισμό και τον εθελοντισμό.
