Του Παναγιώτη Πλουμή,
«Στην Ελλάδα ζεις τι περίμενες;», «Άσε μας μωρέ με την ψωροκώσταινα!», «Welcome to Greece φιλαράκο…».
Πόσες φορές έχει τύχει να τις ακούσετε από κάποιον, ή να ξεστομίσετε και εσείς μια από αυτές τις φράσεις; «Πολλές», θα μου απαντήσετε και με την απάντηση σας αυτή θα μου δώσετε μια γερή γροθιά στο στομάχι… Βλέπετε, οι φράσεις αυτές δεν δηλώνουν μια παροδική δυσαρέσκεια έναντι της χώρας στην οποία ζούμε. Αντίθετα είναι ολοφάνερο ότι υπολανθάνει μέσα τους κάτι βαθύτερο, το οποίο φυσικά συνίσταται στην σθεναρή άρνηση του Έλληνα να αποδεχθεί ότι το κράτος και οι πολίτες δεν είναι δύο έννοιες ξέχωρες αλλά αποτελούν «το ένα και το αυτό» καθώς οι πολίτες απαρτίζουν το κράτος και μόνο οι ίδιοι μπορούν να το δομήσουν, να το στελεχώσουν και φυσικά να το μετασχηματίσουν, σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Πριν από χρόνια ο Γκάντι είχε πει την περίφημη φράση «Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο» και πραγματικά αδυνατώ να κατανοήσω για ποιόν λόγο κανείς μας δεν ενστερνίζεται αυτή τη σοφή ρήση, η οποία εάν έχαιρε εφαρμογής, θα έλυνε πολλά από τα σημερινά προβλήματα τα οποία όλοι ανεξαιρέτως χαρακτηρίζουμε ως δυσεπίλυτα.
Καθόμαστε και μεμψιμοιρούμε για την κακή μας τύχη να μεγαλώσουμε σε ένα κράτος με εγνωσμένη βραδυκινησία σε όλους τους τομείς και πιστεύουμε ότι το καθήκον μας ως πολίτες επιτυγχάνεται μόνο με τις πομπώδεις κατηγόριες κατά της κρατικής μηχανής. Αναλωνόμαστε στο να εντοπίζουμε τα προβλήματα και δεν σηκώνουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι προκειμένου να τα επιλύσουμε, διότι πιστεύουμε ακράδαντα ότι για αυτά ενέχονται αποκλειστικά και μόνο το κράτος και τα όργανα του. Ευθυνόφοβοι καθώς είμαστε, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να απενοχοποιηθούμε από τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας γιατί δεν αντέχουμε το βάρος των ευθυνών μας ,οι οποίες ναι μεν σε σχέση με εκείνες του κράτους είναι περιορισμένες, αλλά οπωσδήποτε δεν μπορούν να θεωρηθούν αμελητέες.
«Μόνο το Κράτος και οι πολιτικοί φταίνε για την οικονομική κρίση!» διαπιστώνει ο μέσος Έλληνας, όταν του δίνεται η δυνατότητα να σχολιάσει το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η πατρίδα του. Ξεχνά ωστόσο ότι επί τριάντα χρόνια, την εποχή της ευρωστίας και της ατασθαλίας, έβλεπε και ανεχόταν, επειδή προφανώς και ο ίδιος επωφελούταν, την εκάστοτε εξουσία να διορίζει κυριολεκτικά την μισή Ελλάδα στο Δημόσιο, να χορηγεί αδιακρίτως υπέρογκες επιδοτήσεις για την «ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα», των οποίων οι δικαιούχοι μόνο σε έργα ανάπτυξης δεν τις μετουσίωσαν, και γενικότερα να κατασπαταλά το δημόσιο χρήμα, με γνώμονα όχι την μακροχρόνια σταθερότητα και οικονομική ανέλιξη της χώρας, αλλά την βραχυπρόθεσμη ικανοποίηση των αναγκών των διοικουμένων για χάρη της ψηφοθηρίας.
Σε αυτή ακριβώς την ανοχή συνίσταται η ευθύνη του νεοέλληνα, τόσο για το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης που προαναφέρθηκε, όσο και για τα πολλά άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Είτε από ιδιοτέλεια ως επί το πλείστον, είτε απλώς από αδιαφορία, ο νεοέλληνας έχει μάθει να παραμένει απαθής απεμπολώντας έτσι την ιδιότητα του πολίτη και υιοθετώντας αυτή του ανδρείκελου. Ενός ανδρείκελου που αρνείται να εντάξει τον εαυτό του στο ευρύτερο σύνολο και να ασπαστεί την λογική του συλλογικού συμφέροντος, ενός ανδρείκελου που ο μόνος σκοπός για τον οποίον θα αγωνιστεί θα είναι το προσωπικό του κέρδος.
Με την λογική του ατομοκεντρισμού και της παθητικότητας που έχουμε υιοθετήσει δεν πρόκειται να αντικρίσουμε ποτέ μια Ελλάδα όπως την θέλουμε. Έχουμε λοιπόν χρέος να ξεφύγουμε από αυτή, να γίνουμε ενεργοί πολίτες, κατανοώντας τον ρόλο μας ως συστατικά στοιχεία του ευρύτερου συνόλου που ονομάζεται κράτος, στηρίζοντας το αφενός, ακόμα και αν με την στήριξη αυτή συνεπάγεται προσωπικό κόστος, και εγκαλώντας το αφετέρου όταν αυθαιρετεί, ακόμα και αν κάποιες από τις αυθαιρεσίες αυτές λειτουργούν και υπέρ μας. Είναι καιρός να ξυπνήσουμε από αυτόν τον παρατεταμένο λήθαργο, ο οποίος τόσα χρόνια δεν μας οδήγησε πουθενά και να προσπαθήσουμε πραγματικά γι αυτόν τον τόπο. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι ουσιαστικά το Κράτος είμαστε εμείς, οι πολίτες του, και μόνο εμείς τελικά μπορούμε να το αλλάξουμε. Είναι καιρός επιτέλους να γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε!
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1998 και κατάγεται από την Κρήτη. Σπουδάζει στο τμήμα Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Όταν είναι ελεύθερος από τις φοιτητικές του υποχρεώσεις του αρέσει να ταξιδεύει, γιατί όπως λέει "η ζωή είναι πολύ μικρή και ο κόσμος πολύ μεγάλος". Διετέλεσε πρώτος αρχισυντάκτης στην κατηγορία των Κοινωνικών για την ιστοσελίδα του OffLine Post, σε ένα διάστημα όπου κατάφερε να αναδείξει ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα.
